UX gone wrong
Ένας σχεδιαστής οπτικής επικοινωνίας πολύ συχνά βρίσκει τον εαυτό του να ακροβατεί μεταξύ θεωρίας και πράξης. Θεωρητικά δουλεύουμε για έναν πολύ σημαντικό πελάτη, πρακτικά η επιταγή που μας έχει δώσει είναι ακάλυπτη. Θεωρητικά έχουμε αφιερώσει ατελείωτες ώρες στην έρευνα προσπαθώντας να υλοποιήσουμε την διεπαφή χρήστη που μας έχει ζητηθεί από το τμήμα σχεδιασμού UX (user experience), πρακτικά προσπαθούμε να περάσουμε “την κάμηλον διά τρυπήματος ραφίδος”. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα από τον λαμπρό Ολλανδό επιστήμονα Jan L. A. van de Snepscheut ο οποίος λίγο πριν οδηγηθεί στην αυτοχειρία είχε πει “στη θεωρία, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Όμως, στην πράξη, υπάρχει”, πόσο δίκιο είχε!
Τα παραδείγματα που, για να το θέσω ευγενικά, το τμήμα UX απέτυχε να αποδώσει τα αναμενόμενα, είναι πολλά και μάλιστα τρανταχτά. Αφήνοντας ίσως για λίγο κατά μέρους την ευγένεια, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ο σχεδιασμός έγινε κατά την διάρκεια του διαλείμματος της εταιρίας για φαγητό. Θυμάμαι την εποχή που δούλευα για ένα μεγάλο περιοδικό τεχνολογίας, τις πρώτες απόπειρες της Microsoft στον τομέα των λειτουργικών συστημάτων για “έξυπνα τηλέφωνα”. Το τμήμα σχεδιασμού της εταιρίας κατόπιν έρευνας και ωρίμου σκέψεως θεώρησε πρέπον και πρακτικό να συμπιέσει την επιφάνεια εργασίας των 17+ ιντσών των pc της εποχής εκείνης στις 3,5 ίντσες των αντίστοιχων τηλεφώνων. Τόση ήταν η σιγουριά τους πως αυτό που έκαναν ήταν σωστό που δεν παρέλειψαν να βάλουν ακόμα και το ίδιο wallpaper από τα windows xp ... ναι αυτό με το πράσινο λιβάδι. Και φυσικά η συνταγή της επιτυχίας περιελάμβανε και το περίφημο κουμπί “Έναρξη”, αυτό που έπρεπε να επιλέξει κάποιος για να τερματίσει την λειτουργία της συσκευής, αν μη τι άλλο, εμπνευσμένο! Κάπου εκεί το 2007, το αντίπαλο δέος, η Apple κυκλοφόρησε το πρώτο i-phone και οι πωλήσεις των κινητών συσκευών windows κυριολεκτικά εκπαραθυρώθηκαν από το 42% της αγοράς στο 3%, σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια.
Παρόμοια περίπτωση υπερφίαλου σχεδιασμού υπήρξε το περίφημο iDrive της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας BMW. Κάποιος πεφωτισμένος νους θεώρησε λογικό να ενσωματώσει στην ναυαρχίδα της σειράς 5 της εταιρίας, την M5 των 500 ίππων, ένα σύστημα που για να αλλάξεις έστω και τον σταθμό του ραδιοφώνου έπρεπε να έχεις master στις τεχνολογίες επικοινωνιών. Οι επιλογές του συστήματος ατελείωτες, τα menu δαιδαλώδη και η “κοπέλα” του συστήματος πλοήγησης ακατάπαυστα φλύαρη. Όπως χαρακτηριστικά είχε πει και ο πάντα καυστικός Jeremy Clarkson το πιο καλοσχεδιασμένο και χρήσιμο κουμπί του αυτοκινήτου ήταν το κουμπί Μ (Motorsport) που ουσιαστικά έθετε κάθε λειτουργία του περίπλοκου ηλεκτρονικού συστήματος στο παρασκήνιο αφήνοντας σε να απολαύσεις την οδήγηση, του κατά τα άλλα εκπληκτικού αυτοκινήτου.
Υποθέτω πως κάπως έτσι είναι κάθε αρχή, κάθε εφαρμογή μιας νέας τεχνολογίας ή συστήματος. Χρειάζεται χρόνος για να εξομαλυνθούν οι οξείες γωνίες και να διορθωθούν οι ατέλειες. Έτσι έγινε και στην περίπτωση του Web Design κατά τα πρώτα χρόνια της χρήσης του flash, τότε της macromedia. Η ομαλή και απρόσκοπτη εμπειρία χρήστη πήγε βόλτα με το τραινάκι του λούνα παρκ. Κινούμενα μενού και εικόνες, λαμπάκια που αναβόσβηναν, κείμενα που έτρεχαν στην οθόνη χωρίς να προλαβαίνεις να τα διαβάσεις και ο δύσμοιρος ο χρήστης να μην ξέρει κυριολεκτικά που τον ποντικό ... κλικ.
Τελικά έχω την αίσθηση, ώρες ώρες, ότι το UX design είναι κάτι σαν το σεξ στα χρόνια της εφηβείας. Όλοι οι έφηβοι μιλάνε για αυτό, μερικοί το έχουν δοκιμάσει, ελάχιστοι όμως το κάνουν σωστά.
Graphic
Designer | aggeliki.mk@gmail.com
"Πολίτης
της Κυριακής" | "Παράθυρο" 15.02.15
#Γραφιστορίες
#026
Comments