They Shoot Horses, Don't They?
[EN]
They Shoot Horses, Don't They? Is the title of Sydney Pollack's Emblematic movie from 1969, based on the homonymous novel by Horace McCoy, which makes you wonder what is ultimately more fitting? A life like a movie or a movie which copies life? In the decade of the global economic crisis of the 1930s, a new entertainment genre conquered the consuming public, via television or without, it was the dance marathons. Couples on the verge of misery, in an endless dance for a prize that they could never acquire. Almost a century later, in the wake of the recent financial crisis, the dances keep going. We of course are not concerned with all sorts of unknown "famous" and half naked participants playing it front of the TV on the sand and racing on sandy soil, but the tense work environment and competitive work conditions that both don’t match with the creative profession of Visual communication design, being however the common ground for all of us.
Universities may wonder what happens to their students when they finish their studies, since no comprehensive research has been done until now, in 2017, at least in regard to the field of graphic arts and Visual communication. On the other hand, the professionals themselves observe their colleagues year after year to leave the profession of graphic designer at large percentages, even in the most general sense of the term. It is ultimately an endless dance? a race for who will be able to stand upright regardless of the cost?
In the case of students and their universities, private and public, there is the practice of patronage. The responsibility for this situation cannot be attributed necessarily or at least not entirely to the institutions. It's the same mentality of modern society that carries the most weight and of course the lack of proper guidance, from the early school years. In a country where associations between students, parents and even soldiers are in existence, although this is another story, people therefore who have come of age to vote for the election of the members of Parliament and the President of the Republic and that in the case of males hold a gun for defending the freedom of their homeland, none of this "circle of lost students" should have come as a surprise. All those with the practice of 'money power', directly or indirectly, believe that they will become the next Rock Star designers as noted rightly by my friend Spyros Drakatos during this year’s Graphic Stories Cyprus. "As long as there are teachers ,students will come out" sang the unforgotten Stratos and somewhat it summarizes the lack of national strategy in relation to the Design in Cyprus.
There, where one circle closes, that of students, another opens, as the wise people say, the one of 'thje lost designers'. The market is limited in Cyprus, some will oppose and maybe at first reading appears to be right, but here's where the lack of a national strategic planning really seems obvious. Occupations related to Visual communication are the spearhead for the modern Western-style economies of Europe that had left behind, since decades, the logic of agricultural community subsidies and have invested in the areas of service provision, research and sustainable development. Of course, the financial crisis that struck our island resulted in the loss of many jobs and reduced the turnover of companies in the area. Many designers were forced to seek employment in other sectors of the economy such as tourism or culinary arts. It could be that through this professional famine the need to design for a logo might occur, but unfortunately a considerable number of skilled labour even today works in other domains, losing contact with a difficult and demanding profession that constantly mutates and evolves.
Through the bitter allegory of modern society, Sydney Pollack manages to simultaneously sketch the strength of the human that will make the legs to continue to dance to the frenetic pace and the body to follow the dictates of the spirit. The answer to the question posed by the title: They Shoot Horses, Don't They? is negative. Those wild creatures were born to run and as long as they run they live.
[ΕΛ]
They Shoot Horses, Don't They? Είναι ο τίτλος της εμβληματικής ταινίας του Sydney Pollack από το 1969, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Horace McCoy, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά περισσότερο ταιριαστό; ζωή σαν κινηματογραφική ταινία ή ταινία που αντιγράφει τη ζωή; Κατά τη δεκαετία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1930, ένα νέο είδος θεάματος κατακτούσε το αδηφάγο κοινό, τηλεοπτικό και μη, ήταν οι μαραθώνιοι χορού. Ζευγάρια στα όρια της εξαθλίωσης, σε έναν ατελείωτο χορό για ένα έπαθλο που ποτέ δε θα μπορούσαν να αποκτήσουν. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, στον απόηχο της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, οι χοροί καλά κρατούν. Το θέμα μας φυσικά δεν αφορά τους κάθε λογής άσημους «διάσημους» και ημίγυμνους συμμετέχοντες σε ομαδικά τηλεοπτικά τσαλαβουτήματα και αγώνες ταχύτητας επί αμμώδους εδάφους, αλλά το στρεσογόνο εργασιακό περιβάλλον και τις ανταγωνιστικές συνθήκες εργασίας που κάθε άλλο πάρα ταιριάζουν με το δημιουργικό επάγγελμα ενός σχεδιαστή οπτικής επικοινωνίας, αποτελώντας όμως κοινό τόπο για όλους μας.
Τα πανεπιστήμια μπορεί να αναρωτιούνται τι γίνονται οι φοιτητές τους μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους, καθώς καμία ολοκληρωμένη έρευνα δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, εν έτη 2017, τουλάχιστον όσον αφορά τον τομέα των γραφικών τεχνών και της οπτικής επικοινωνίας. Από την άλλη πλευρά όμως και οι ίδιοι οι επαγγελματίες του χώρου παρατηρούν χρόνο με το χρόνο ένα μεγάλο ποσοστό συναδέλφων τους να εγκαταλείπουν το επάγγελμα του γραφίστα, έστω και με τη γενικότερη έννοια του όρου. Είναι τελικά ένας ατέρμονος χορός; ένας αγώνας δρόμου για το ποιος θα καταφέρει να σταθεί όρθιος ανεξάρτητα από το κόστος;
They Shoot Horses, Don't They? Is the title of Sydney Pollack's Emblematic movie from 1969, based on the homonymous novel by Horace McCoy, which makes you wonder what is ultimately more fitting? A life like a movie or a movie which copies life? In the decade of the global economic crisis of the 1930s, a new entertainment genre conquered the consuming public, via television or without, it was the dance marathons. Couples on the verge of misery, in an endless dance for a prize that they could never acquire. Almost a century later, in the wake of the recent financial crisis, the dances keep going. We of course are not concerned with all sorts of unknown "famous" and half naked participants playing it front of the TV on the sand and racing on sandy soil, but the tense work environment and competitive work conditions that both don’t match with the creative profession of Visual communication design, being however the common ground for all of us.
Universities may wonder what happens to their students when they finish their studies, since no comprehensive research has been done until now, in 2017, at least in regard to the field of graphic arts and Visual communication. On the other hand, the professionals themselves observe their colleagues year after year to leave the profession of graphic designer at large percentages, even in the most general sense of the term. It is ultimately an endless dance? a race for who will be able to stand upright regardless of the cost?
In the case of students and their universities, private and public, there is the practice of patronage. The responsibility for this situation cannot be attributed necessarily or at least not entirely to the institutions. It's the same mentality of modern society that carries the most weight and of course the lack of proper guidance, from the early school years. In a country where associations between students, parents and even soldiers are in existence, although this is another story, people therefore who have come of age to vote for the election of the members of Parliament and the President of the Republic and that in the case of males hold a gun for defending the freedom of their homeland, none of this "circle of lost students" should have come as a surprise. All those with the practice of 'money power', directly or indirectly, believe that they will become the next Rock Star designers as noted rightly by my friend Spyros Drakatos during this year’s Graphic Stories Cyprus. "As long as there are teachers ,students will come out" sang the unforgotten Stratos and somewhat it summarizes the lack of national strategy in relation to the Design in Cyprus.
There, where one circle closes, that of students, another opens, as the wise people say, the one of 'thje lost designers'. The market is limited in Cyprus, some will oppose and maybe at first reading appears to be right, but here's where the lack of a national strategic planning really seems obvious. Occupations related to Visual communication are the spearhead for the modern Western-style economies of Europe that had left behind, since decades, the logic of agricultural community subsidies and have invested in the areas of service provision, research and sustainable development. Of course, the financial crisis that struck our island resulted in the loss of many jobs and reduced the turnover of companies in the area. Many designers were forced to seek employment in other sectors of the economy such as tourism or culinary arts. It could be that through this professional famine the need to design for a logo might occur, but unfortunately a considerable number of skilled labour even today works in other domains, losing contact with a difficult and demanding profession that constantly mutates and evolves.
Through the bitter allegory of modern society, Sydney Pollack manages to simultaneously sketch the strength of the human that will make the legs to continue to dance to the frenetic pace and the body to follow the dictates of the spirit. The answer to the question posed by the title: They Shoot Horses, Don't They? is negative. Those wild creatures were born to run and as long as they run they live.
[ΕΛ]
They Shoot Horses, Don't They? Είναι ο τίτλος της εμβληματικής ταινίας του Sydney Pollack από το 1969, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Horace McCoy, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά περισσότερο ταιριαστό; ζωή σαν κινηματογραφική ταινία ή ταινία που αντιγράφει τη ζωή; Κατά τη δεκαετία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1930, ένα νέο είδος θεάματος κατακτούσε το αδηφάγο κοινό, τηλεοπτικό και μη, ήταν οι μαραθώνιοι χορού. Ζευγάρια στα όρια της εξαθλίωσης, σε έναν ατελείωτο χορό για ένα έπαθλο που ποτέ δε θα μπορούσαν να αποκτήσουν. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, στον απόηχο της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, οι χοροί καλά κρατούν. Το θέμα μας φυσικά δεν αφορά τους κάθε λογής άσημους «διάσημους» και ημίγυμνους συμμετέχοντες σε ομαδικά τηλεοπτικά τσαλαβουτήματα και αγώνες ταχύτητας επί αμμώδους εδάφους, αλλά το στρεσογόνο εργασιακό περιβάλλον και τις ανταγωνιστικές συνθήκες εργασίας που κάθε άλλο πάρα ταιριάζουν με το δημιουργικό επάγγελμα ενός σχεδιαστή οπτικής επικοινωνίας, αποτελώντας όμως κοινό τόπο για όλους μας.
Τα πανεπιστήμια μπορεί να αναρωτιούνται τι γίνονται οι φοιτητές τους μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους, καθώς καμία ολοκληρωμένη έρευνα δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, εν έτη 2017, τουλάχιστον όσον αφορά τον τομέα των γραφικών τεχνών και της οπτικής επικοινωνίας. Από την άλλη πλευρά όμως και οι ίδιοι οι επαγγελματίες του χώρου παρατηρούν χρόνο με το χρόνο ένα μεγάλο ποσοστό συναδέλφων τους να εγκαταλείπουν το επάγγελμα του γραφίστα, έστω και με τη γενικότερη έννοια του όρου. Είναι τελικά ένας ατέρμονος χορός; ένας αγώνας δρόμου για το ποιος θα καταφέρει να σταθεί όρθιος ανεξάρτητα από το κόστος;
Στην περίπτωση των φοιτητών και των αντίστοιχων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ιδιωτικών αλλά και κρατικών, επικρατεί η πρακτική των πελατειακών σχέσεων. Η ευθύνη για την κατάσταση αυτή δεν μπορεί να καταλογιστεί απαραίτητα ή εξολοκλήρου στα εν λόγο ιδρύματα. Είναι η ίδια η νοοτροπία της σύγχρονης κοινωνίας μας που φέρει το μεγαλύτερο βάρος και φυσικά η έλλειψη ορθού επαγγελματικού προσανατολισμού, από τα πρώτα σχολικά χρόνια. Σε μία χώρα που υφίστανται σύνδεσμοι γονέων φοιτητών, ακόμα και στρατευσίμων αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ατόμων δηλαδή που έχουν ενηλικιωθεί, ψηφίζουν για την ανάδειξη βουλευτών και Προέδρου της Δημοκρατίας και που στην περίπτωση των αρρένων κρατούν και όπλο για την υπεράσπιση της ελευθερίας της πατρίδας τους, δεν θα έπρεπε να απορεί κανένας για αυτόν τον «κύκλο των χαμένων φοιτητών». Όλων εκείνων που με τη λογική του «πληρώνω», άμεσα ή έμμεσα, θεωρούν ότι θα γίνουν οι επόμενοι Rock Star σχεδιαστές, όπως πολύ χαρακτηριστικά περιέγραψε ο φίλος μου Σπύρος Δρακάτος στο φετινό Graphic Stories Cyprus. «Όσο υπάρχουν δάσκαλοι θα βγαίνουν μαθητάδες» τραγούδαγε ο αείμνηστος Στράτος και κάπως έτσι συνοψίζετε και η ανύπαρκτη εθνική στρατηγική σε σχέση με το Design στην Κύπρο.
Εκεί που κλείνει ο ένας κύκλος, αυτός των φοιτητών, όπως λέει και ο σοφός λαός μας, ανοίγει ένας άλλος, εκείνος των «χαμένων σχεδιαστών». Η αγορά είναι περιορισμένη στην Κύπρο, θα αντιτάξουν κάποιοι και ίσως σε πρώτη ανάγνωση να φαίνεται ότι έχουν δίκιο, όμως εδώ είναι που πραγματικά φαίνεται η έλλειψη ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Τα επαγγέλματα που σχετίζονται με την οπτική επικοινωνία αποτελούν την αιχμή του δόρατος για τις σύγχρονες οικονομίες δυτικού τύπου της Ευρώπης που έχουν αφήσει πίσω τους, εδώ και δεκαετίες, τη λογική των γεωργικών κοινοτικών επιδοτήσεων και έχουν επενδύσει στους τομείς της παροχής υπηρεσιών, της έρευνας και της αειφόρου ανάπτυξης. Βέβαια η οικονομική κρίση που χτύπησε το νησί μας συνέβαλε στο να χαθούν πολλές θέσεις εργασίας και να περιοριστεί ο κύκλος εργασιών των εταιριών του χώρου. Πολλοί σχεδιαστές αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να αναζητήσουν απασχόληση σε άλλους τομείς της οικονομίας όπως ο τουρισμός ή οι επισιτιστικές τέχνες. Μπορεί εν μέσω επαγγελματικής ανομβρίας να προέκυπτε και ο σχεδιασμός για κάποιο λογότυπο, όμως δυστυχώς ένα σημαντικό πλήθος καταρτισμένου εργατικού δυναμικού ακόμα και σήμερα εταιροαπασχολείται, χάνοντας την επαφή με ένα κατ’ομολογίαν δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμα που συνεχώς μεταλλάσσεται και εξελίσσεται.
Μέσα από την πικρή αλληγορία της σύγχρονης κοινωνίας, ο Sydney Pollack καταφέρνει ταυτόχρονα να σκιαγραφήσει και τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης που κάνει τα πόδια να συνεχίζουν να χορεύουν στον ξέφρενο ρυθμό και το σώμα να ακολουθεί τις προσταγές του πνεύματος. Η απάντηση στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος: They Shoot Horses, Don't They? είναι αρνητική. Τα ανυπότακτα αυτά πλάσματα έχουν γεννηθεί για να τρέχουν και όσο τρέχουν ζουν.
Graphic
Designer | aggeliki.mk@gmail.com
Translation | Μετάφραση: Achilleas Karras | Αχιλλέας Καρράς
Translation editing | Επιμέλεια μτφ: Miltos Karras | Μίλτος Καρράς
Translation editing | Επιμέλεια μτφ: Miltos Karras | Μίλτος Καρράς
Comments